استاد گفت: به گندم زار برو و پرخوشه ترین شاخه را بیاور، اما هنگام عبور از گندم زار به یاد داشته باش 

که نمی توانی به عقب برگردی تا خوشه ای بچینی..!

شاگرد به گندم زار رفت و پس از مدتی طولانی بازگشت.

استاد پرسید: چه آوردی؟

شاگرد با حسرت جواب داد: هیچ..!! هر چه جلوتر می رفتم خوشه های پرپشت تری می دیدم و به امید

پیدا کردن پرپشت ترین، تا انتهای گندم زار رفتم.

استاد گفت: عشق یعنی همین...!!!